Door Geerd Schlangen
“Maar wat moet je nou als je niets hebt in deze wereld waar je steeds wordt genept?” Ergens in de jaren ’70 van de vorige eeuw schreef tv-maker Wim T. Schippers deze onvergetelijke regels voor Gerrit Dekzeil, een van zijn camp-helden.
Neppen is van alle tijden. Neppen is misschien wel een manier om met de werkelijkheid te dealen. Ja, dat noemen we dan verhalen vertellen. Projecties van jouw werkelijkheid waar je anderen in wilt laten geloven, of niet.
Plato zag al duidelijk in zijn grot hoe het werkte. Fake news, fake politici, fake corporates, fake reality, fake myself…
Zelfs een inconvenient truth zijn we geneigd als een verhaal te consumeren.
“Errug he, dat het zo met onze wereld gaat?” En ondertussen gaan we door met ons leventje. Blijven we lekker (fossiel) autorijden, ieder in het eigen vehikel. Vliegen, vlees eten, plastics maken, verbranden, goederen over de wereld sleuren, natuur ‘sensibiliseren’ zodat maximale productie eruit geperst wordt.
Bah! Beetje aanpassen hier en daar. Sausje purpose, zingeving, betekenis, ….
Prima toch? Nou, nee. Hoe goed je ook je best doet, je pleegt toch groots roofbouw op de planeet. En we dóen eigenlijk niet eens ons best. Dat faken we. Voor wie eigenlijk? Voor onszelf, anders is het leven wel erg zwaar. Voor de bühne, vindt men je toch nog aardig. Voor de business, mensen kópen je verhaal. Leuk hoor dat je als grootgrutter moestuintjes rondstrooit maar ondertussen minstens 80% producten verkoopt die een hypotheek op de toekomst nemen.
“Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan?” zong Barend Servet destijds al. Ik weet het ook niet. Of eigenlijk weet ik het wel. De enige weg om een duurzame planeet te krijgen is HERSTEL. Dat vraagt om radicale maatregelen.
Radicaal betekent aanpakken bij de wortel. We hebben een beetje geoefend met Covid-19. Lockdown, reisverbod en zo. Maar dat was kinderspel. Heel triest voor wie getroffen is door onheil. Maar zo ontzettend sneu hoe we ermee omgaan. Ons levensdoel lijkt een biertje op een terras. Of shoppen bij IKEA of Primark. Of een verre reis naar maakt niet uit.
Meen je dat nou echt? We are wasting a good crisis… We kijken alweer naar de groei van de economie. Niet naar het herstel van onze planeet.
Wanneer ga jij aan? Wat heb jij nodig om elk jaar meer bij te dragen aan herstel? Wat is jouw plan? Of heb je geen plan en wacht je op de overheid, het bedrijfsleven of helden zoals Greta of andere future fighters, lokaal of globaal?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat je het beste in kleine groepjes de strijd naar herstel kunt aangaan.
Spreek elkaar aan, stel samen de ondergrens vast, bundel je energie, verstrengel je verlangens.
Droom en begin met doen. Maak samen een plan. Met als doel herstel. Echt herstel. Zet daarna élke dag een stap in de goede richting. Van micro naar macro. Vier de voortgang met elkaar. Steek anderen aan. Streep in het zand en de goede kant op.
Neem geen genoegen met ‘een beetje minder schade’. Denk ook na over jouw rol. Ben jij degene die begint of ben je degene die volgt? Allebei goed. Als je het maar aangaat!
We gaan harde decennia tegemoet, van klimaatmarsen naar klimaatknarsen. Naar een mondiale ontwenningskliniek. We moeten onze lei schoon maken. Nieuwe patronen, nieuwe waarden, nieuwe wegen, nieuw gedrag. Niet langer groei accommoderen, maar het vizier richten op herstel van de balans. Dat is het enige doel!
Dat moet kunnen in de komende 30 jaar. Dan zou ik het misschien zelf nog mee kunnen maken. En meemaken! Dat is volgens mij het échte verhaal dat we moeten aangaan.
Geef een reactie